fot. unsplash.com
Słowa Ewangelii według Świętego Jana (J 15, 26-27; 16, 12-15)
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Gdy przyjdzie Paraklet, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On zaświadczy o Mnie. Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze Mną od początku.
Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi».
Czy zastanawiałeś się kiedyś Kim jest Duch Święty? Nie „czym”, lecz Kim? Duch Święty jest trzecią Osobą Trójcy Świętej i też najbardziej tajemniczą. Między Osobami Trójcy zachodzi odwieczna relacja miłości – uroczystość całej Trójcy Świętej będziemy obchodzić w przyszłą niedzielę, a dziś skupmy się na Duchu Świętym.
Jeden z wielkich ojców Kościoła zachodniego św. Augustyn z Hippony zauważył, że w tej relacji miłości pomiędzy Osobami Trójcy, Ojciec jest tym, który kocha, Syn jest kochany, a Duch Święty jest Miłością. Duch jest pomiędzy Ojcem a Synem i zauważmy, że jest jakby schowany, pozostaje w ukryciu w służbie Ojcu i Synowi (i poza jednym miejscem w Dziejach Apostolskich nie mówi w pierwszej osobie).
Przyjrzyjmy się teraz takiej sytuacji – gdy jesteśmy smutni pragniemy, aby przyjaciel lub w ogóle ktoś bliski nas pocieszył. Jezus w dzisiejszej Ewangelii obiecuje swoim uczniom, że gdy odejdzie do Ojca (Wniebowstąpienie przeżywaliśmy w zeszłą niedzielę) pośle do nas Ducha Pocieszyciela – Parakleta, jak pragnie nam przekazać ewangelista Jan. Ten Duch w pierwszym czytaniu z Dziejów Apostolskich (zwanych skądinąd Ewangelią Ducha Świętego) przedstawiony jest pod postaciami wiatru i ognia. Duch Święty, w przeciwieństwie do pocieszania nas przez ludzi za pomocą słów, pociesza nas swoją obecnością – jakie to proste! Apostołowie dzięki Jego obecności, dzięki łasce jaką przynosi stają się uzdolnieni do głoszenia Dobrej Nowiny Chrystusa, że ich Mistrz zmartwychwstał i żyje. Zobaczmy, że dotąd ich radość była – delikatnie mówiąc – uśpiona, czy nienarzucająca – teraz jednak pod wpływem Ducha wychodzą i dzielą się ze światem wiarą w zmartwychwstanie Pana Jezusa. Nie zatrzymują tej wiedzy dla siebie, ale wychodzą na zewnątrz – można powiedzieć, że zostawiają też siebie, bo Duch, który też ożywia, budzi w nich nowego człowieka.
Mówi nam o tym autor psalmu 104, który choć żył jeszcze w czasach Starego Przymierza, to miał w sobie głębokie poczucie działania mocy Bożej, mocy działania Ducha. Pisał bowiem o Jego ożywczej sile:
„Kiedy odbierasz im oddech, marnieją / i w proch się obracają. / Stwarzasz je, napełniając swym Duchem, / i odnawiasz oblicze ziemi”.
Prośmy, aby Duch Święty uzdalniał nas każdego dnia, abyśmy mieli odwagę głosić Zmartwychwstanie Chrystusa i dzielić się radością naszej paschalnej wiary!
Kl. Piotr Pietryga
