Ta krótka medytacja nad dzisiejszym słowem jest dość skomplikowana, bo i słowo do najłatwiejszych nie należy. Jednakże, jest ono bardzo ważne i zawiera istotne dla naszej wiary przesłanie. Dlatego wyłącz telewizor i muzykę, zaparz sobie dobrą herbatę, westchnij do Ducha Świętego i ze skupieniem zanurz się w tekst z Listu do Rzymian (Rz 3,21-30), a następnie w mój komentarz. Powodzenia!
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza (Łk 11, 47-54)
Jezus powiedział do faryzeuszów i do uczonych w Prawie:
«Biada wam, ponieważ budujecie grobowce prorokom, a wasi ojcowie ich zamordowali. Zatem dajecie świadectwo i przytakujecie uczynkom waszych ojców, gdyż oni ich pomordowali, a wy im wznosicie grobowce.
Dlatego też powiedziała Mądrość Boża: Poślę do nich proroków i apostołów, a niektórych z nich zabiją i prześladować będą. Tak na to plemię spadnie kara za krew wszystkich proroków, która została przelana od stworzenia świata, od krwi Abla aż do krwi Zachariasza, który zginął między ołtarzem a przybytkiem. Tak, mówię wam, zażąda się zdania z niej sprawy od tego plemienia.
Biada wam, uczonym w Prawie, bo wzięliście klucze poznania; sami nie weszliście, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli».
Gdy wyszedł stamtąd, uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli gwałtownie nastawać na Niego i wypytywać Go o wiele rzeczy. Czyhali przy tym, żeby Go pochwycić na jakimś słowie.
Dzisiaj w Kościele wspominamy św. Ignacego z Antiochii. Został on skazany na pożarcie przez dzikie zwierzęta na arenie w Rzymie. Wiadomość o wyroku śmierci przyjął z wielkim spokojem i opanowaniem. I posłuszny cesarzowi wyruszył w długą i męczącą drogę do Rzymu. Wyruszył w drogę na śmierć. A podczas niej umacniał braci w wierze i prosił, by tak jak on ze spokojem i ufnością Bogu, przyjęli ten wyrok.
W kontekście tego, może rodzić się w nas pytanie – skąd w człowieku taki pokój w obliczu śmierć? Skąd taka siła, która nie boi się cierpienia ani pożarcia przez dzikie zwierzęta? Skąd ta ufność do Boga? Skąd Ignacy czerpał tę siłę?
Jest ona wynikiem tego, że Ignacy w swoim życiu usłyszał i przyjął do serca te słowa, które i my dzisiaj usłyszeliśmy. Słowa z Listu do Rzymian o usprawiedliwieniu w Jezusie Chrystusie. Trudne słowa, ale jakże ważne w całym chrześcijańskim orędziu. Słowa o tym, że Pan Bóg tak ukochał człowieka, że posłał na świat swojego własnego Syna. A ten Syn – Jezus Chrystus wykupił człowieka z niewoli grzechu – usprawiedliwił, zbawił.
Jak Chrystus odkupił człowieka z niewoli grzechu? Cierpiąc za niego mękę i umierając na krzyżu – przelewając swoją krew. Powie nam słowo, że Jezus stał się przebłagalnią. A przebłagalnia to było wieko zamykające Arkę Przymierza – skrzynię, w której żydzi trzymali kamienne tablice z dekalogiem. Każdego roku przebłagalnię skrapiano krwią zwierząt ofiarnych, jako przebłaganie za grzechy. Ale to był tylko symbol; zapowiedź Chrystusa, który przelał własną krew za nasze grzechy. I swoją męką, śmiercią wyrwał nas z niewoli grzechu; wyrwał nas z rąk szatana – i dał nam zbawienie; dał nam niebo!
Kto usłyszy to słowo musi być wewnętrznie poruszony. Bo co zrobił człowiek, żeby Bóg tak bardzo go ukochał? – nic! Czym sobie zasłużył człowiek, żeby Chrystus za niego cierpiał? – niczym! Mało tego – człowiek jeszcze grzeszył i wielokrotnie odwracał się od Boga w historii dziejów. A Bóg pełen cierpliwości i miłości realizował swój plan zbawienia. Odkupił nas, a przez to dał nam największy dar, jaki kiedykolwiek mogliśmy otrzymać – dał nam niebo!
Co zaś musi zrobić człowiek? Wystarczy tylko, żeby uwierzył w to słowo. Żeby zawierzył Bogu. I tak też uczynił św. Ignacy z Antiochii. On usłyszał to słowo o miłości Boga; uwierzył w słowo o Chrystusie, który za niego oddał swoje życie. A owocem wiary w to słowo jest nowe życie, pełne pokoju i odwagi. Nowe życie, w którym człowiek niczego się nie lęka, bo wie, że Bóg go zbawił, czyli dał mu najpiękniejszy dar, którego nikt mu zabrać nie może.
I Ty wsłuchaj się w to słowo i otwórz się na nowe życie w Jezusie Chrystusie, które prowadzi prosto do nieba. Amen! 😊
dk. Adam
